Kikkers keren steeds terug naar hun geboorteplaats. Dat zeggen ze he? Ja toch?
Een tijdje geleden (waarschijnlijk zelfs al jaren als ik het me goed herinner) sprongen hier op onze oprit enkele kleine kikkertjes. En kleine kikkertjes zijn niet opgewassen tegen wielen the size of...wheels.
Dus wat doe je dan? Je redt ze!
Je stopt ze in potjes en gaat ze aan je vijver zetten. Want kikkers en vijvers horen nu eenmaal bij elkaar.
De volgende dag ga je opnieuw kijken en OW! Geen kikkertjes meer. :(
MAAR NU!!
Nu, na al die jaren, pomp je die vijver leeg en vind je plots 7 kikkers!
Leg dat maar eens uit kikkers-keren-steeds-terug-kakkers! (haha, kikkers...kakkers)
En het zijn diezelfde ja!! *tokt met zijn vinger op tafel*
En zelfs synchroon zwemmen enal!
Maar nu moeten ze weg want de vijver is geen vijver meer. :(
Vrijdagochtend, 7 uur.
Twee rijen auto's staan langzaam aan te schuiven en ik sta ertussen. Elke tien minuten kan ik een autolengte vooruit rijden.
Het is de eerste keer dat ik hier sta dus kijk ik zeer nauwlettend wat de mensen voor en naast mij doen. Uitstappen en papieren afgeven. That's it. Dan kan je alleen nog afwachten. Een beetje zoals op je uitslag op school wachten.
Toen het eindelijk mijn beurt was, stapte ik uit mijn green mean machine (h), gaf ik de papieren af en opende zelfs de motorkap. Tot zover was alles moeiteloos verlopen. Maar vanaf dan begint de miserie. Vanaf dan is het all up to them.
Een jong baasje staat naar mijn auto te kijken en gaat plots de hulp gaan inroepen van een andere jonge, maar zichtbaar een iets oudere man als hem.
Nu staan ze met z'n twee?n naar mijn voorbumper te kijken waarop ik de oudste van de 2 hoor zeggen: "Schrijf dat maar op." De twee lopen heel mijn auto keurend rond en af en toe hoor ik diezelfde steeds zeggen: "Schrijf dat ook maar op, en dat, en dat, schrijf alles maar op." Ik had al zin om vlug weg te lopen en doen alsof ik er nooit geweest was. Maar het was te laat. De oudste kwam naar mij toe en vroeg of het de originele uitlaat was met enkel een nieuw sierstuk. Nee dus. "Heb je daar een homologatie-attest voor?" Ook niet.
Al de tests die volgden, konden me nog weinig schelen, zolang ze maar voorzichtig waren. Wat ze dus niet zijn! Het is enkel bij wat schrammen aan de onderkant van mijn voorbumper gebleven.
Het is niet zoals in school dat je kan juichen als je je naam hoort want je hoort hem zowiezo. Of het nu goed of slecht nieuws is. "Jochen De Smet"
Ik was niet geslaagd. Ik had 1 herexamen. Het homologatie-attest! Al de spoilers en dingskes die ze genoteerd hadden staan enkel op een bijlage van mijn keuringsbewijs. Meer niet.
Ik had nu nog 3 maanden om ergens het homologatie-attest te vinden en dus ging ik maar direct aan de slag. Ik nam de vliegende bol en vloog eens heen en terug naar Antartica.
Na een tweetal weken had ik het homologatie-attest en ging terug naar de autokeuring. Zelfverzekerd kwam ik daar al zwaaiend met het briefje aan. (ok, dat zwaaien heb ik erbij verzonnen) "Rij hem maar even boven de put."
Na een tijdje kwam een man mij vertellen dat hij op de uitlaat nergens het typenummer terugvond dat overeenkwam met dit nummer *wijst op het blaadje waar ik eerder zo fier mee stond te zwaaien* (jaja, het denkbeeldig zwaaien). Ik kon dus niet bewijzen dat het blaadje wel degelijk bij die uitlaat hoort.
Ik moest dus een oplossing zien te vinden. Mijn 3 maanden waren nog steeds niet om dus ik had tijd genoeg om iets te bedenken.
Ik heb dan maar naar de firma gebeld waar ik mijn uitlaat gehaald heb. En blablabla, ze hebben mij een sticker opgestuurd waar het typenummer enzo opstaat en die moest ik gewoon op de uitlaat kleven.
Vandaag ben ik opnieuw gegaan, deze keer met iets minder zelfzekerheid.
Ze hadden nu het attest EN de sticker met overeenkomstige nummers, maar toch duurde alles nog te lang naar mijn goesting. Nadat ik boven 2 putten had gestaan, enkele mensen ernaar gekeken hebben, een telefoontje naar Oostende, en 1 nieuweling die me kwam vragen hoeveel mijn velgen kosten, kreeg ik eindelijk te horen dat ze het maar zullen goedkeuren.
En weg was ik, in het donker met de dekens in mijn armen, zoekend naar waar ik kon vluchten. Tot ik met mijn kop tegen een deur liep en het licht aan ging. Er was plots geen hond meer te bespeuren en ik kroop terug in mijn bed.
Slaapwandelen is achteraf gezien altijd wel grappig en dom, maar op het moment zelf ben ik blijkbaar altijd in paniek en op zoek naar waar ik kan vluchten.
Een ander voorbeeld is van die keer toen ik dacht dat ik op de zolder zat. Ik heb toen heel mijn kamer rondgekropen op zoek naar het zoldergat. Ik heb zelfs mijn kasten opengetrokkenen en toen ik mijn kleren voelde dacht ik dat het de rollen stof waren die in de kast liggen op de zolder. Toen ik eindelijk besefte dat het rode lichtje die ik al de hele tijd zag mijn wekker was, wist ik weer dat ik eigenlijk nog altijd in mijn kamer zat. En dus ging ik weer slapen.
Soms duren mijn "wandelingen" amper een paar seconden als ik bijvoorbeeld rechtspring in mijn bed. En daar sta ik dan he.
Als ik me niet vergis zat er ook dan weer een hond kwaad naar mij te kijken (en als ik in mijn bed sta, kan hij niet meer aan mij, toch?). Of hij had me gebeten. En geloof me, als honden u bijten in uw droom doet het pijn, ja!!
Maar nu vraag ik me 2 dingen af.
- Slaap je eigenlijk als je slaapwandelt? Want ik weet nog goed wat ik allemaal gedaan heb en ik zag ook dingen. (mijn wekker dus)
- Sommige dromen kan je herinneren, sommige niet. Zou dit hetzelfde zijn met slaapwandelen? Wie weet waar ik al gelopen heb zonder dat ik er iets van wist...
Het vervolg van mijn slaap- en droomervaringen, of hoe je het ook kan noemen, komt eraan.
Alleen is het nu nog niet.
Ik zou het wel willen vertellen nu en ik kan het ook wel eigenlijk, ik heb tijd. Maar de reden dat ik nog wacht is omdat ik niet wil en niet kan... Ik weet het, het slaat nergens op maar op dit moment ben ik een wrak en helemaal in de war. En we zijn nog maar donderdag.
"En oe is't op't werk?"
"Druk." "Ah da is goed e, beter dan dat er geen werk zou zijn."
"Jaja, 't is waar."
Maar als je na 10 uur werken kapot bent en beseft dat je eigenlijk bijna niets gedaan hebt, is het niet zo goed he.
Dat, en ik ben de helft vergeten van wat ik toen allemaal wou vertellen.
Wat staat er op de laatste foto die je genomen hebt?
Mijn auto. En bijna het sleutelgat van onze voordeur. (het gevolg van de deur proberen te openen als je met uw handen vol staat en zo op alle knopjes van uw gsm duwt)
